Mediteren in de Doi Suthep Temple in Chiang Mai

Donderdag 28 januari is de dag dat het meditatie-spektakel beginnen mag. Om 2 uur word ik in de Doi Suthep Temple verwacht. Vanaf mijn guesthouse moest ik een eindje lopen om een ‘rode pick-up truck’ te vinden die mij daar naartoe zou brengen. Na veel gezoek had ik dan eindelijk de goede wagen gevonden, maar er moesten eerst nog 9 andere personen zijn voordat hij weg ging, dit duurde een tijdje, maar toen werd de motor dan ook aan geslingerd. Een tocht van ongeveer 45 minuten de berg op, want daar in het bos is de tempel. Bepakt en bezakt met m’n backpack achterop en tas voorop van meer dan 15 en 5 kilo betreed ik de vele treden die leiden naar de ingang van de tempel. Om 10 voor 2 kwam ik daar aan, kiele kiele dus weer. Ik kreeg de sleutel en werd om half 3 terug verwacht in mijn witte kledij voor de openingsceremonie. Ik liep naar kamer 205 toe en open de deur, god wat een gezelligheid is het eerste wat ik denk. Er staat een bed en in de hoek ligt een stapel met meditatiekussens, nou ja meer heb je eigenlijk ook niet nodig. Ik pleur mijn spul neer en trek mijn witte pak aan. Elke keer denk ik weer als ik het witte kloffie zie, ik kan in Nederland zo aan de slag als tandartsassistente, want over het werktenue beschik ik al.

Ik en nog 8 anderen beginnen vandaag voor het eerst. We krijgen uitleg over hoe we lopend en zittend moeten mediteren en worden na de uitleg vriendelijk verzocht maar vast te gaan oefenen in de meditatie-ruimte. Iedereen zit een beetje schaapachtig om zich heen te kijken en niemand weet precies wat te doen, maar niemand zegt wat aangezien er niet gepraat mag worden. Een beetje afkijkend bij de mensen die er al zijn, beginnen wij dan ook maar voorzichtig aan onze eerste minuten loopmeditatie. Iedere avond om 6 uur is het tijd voor ‘chanting’, dit is het gezamenlijk zingen van boeddhistische liederen. Van 7 tot 9 is het weer meditatietijd en dan mag je naar bed. Ik kan jullie bij deze garanderen dat een betonnen bed nog zachter is dan dit exemplaar, goeiedag even.

Elke dag gaat het wekkertje om 5 uur, want op half 6 begint de dhamma talk, de ‘teacher’ (monk) praat dan ongeveer een uur over zaken waar je in het leven tegenaan kunt lopen en hoe daar mee om te gaan vanuit boeddhistisch oogpunt. Dit vind ik wel echt interessant, het is een soort van psychologielesje. Om 7 uur is het ontbijt-tijd, van 8 tot 11 meditatietijd en om 11 uur weer etenstijd. Tegen 1 uur reporting-time bij de teacher over hoe het mediteren gaat en wat de volgende stappen zijn. Dan heb je tot 6 uur weer de tijd om te mediteren, hoe lang je dit doet is aan je zelf. Wel altijd beginnen met lopen (20 minuten in het begin) en daarna zitten (ook 20 minuten). Op een dag probeer ik zo’n 5 sessies te doen, dat komt dus al gauw op iets meer dan 3 uur uit. Misschien klinkt het zo niet eens zo veel, maar het is echt super lang en zwaar als je het mij vraagt, vooral met het lopend mediteren heb ik veel moeite.

Om 7 uur in de ochtend krijg je dus iets eten en om 11 uur nog een keer en dat is het dan ook voor de rest van de dag. De eerste dag begon het al goed, er zijn maar een paar dingen in dit leven die ik niet lust, waaronder koriander. Het smaakt naar bloemetjes en ik krijg er kots-neigingen van, hielg. Maar ik dacht ‘its all-in your head’, dus ik dacht laat ik er geen issue van maken en heb het er gewoon dapper uitgevist. Ze beknibbelen hier in ieder geval niet op koriander, ze versnipperen en gooien er met alle liefde van de wereld een heel grasveld doorheen. Nou van mij hoeft dat niet zo en het is dan ook een dagtaak om alles eruit te vissen.

De eerste en tweede dag was ik erg gemotiveerd, op dag drie had ik een dipje, maar op dag vier was ik weer van de partij. Echter kan ik me niet een keer in men leven voor de geest halen dat ik zo gedemotiveerd was als op dag vijf, god wat een drama. Ik vind deze meditatiedagen echt heftig en kan nu best begrijpen dat mensen na 1 of 2 dagen al afhaken. Van mijn clubje zijn er ook al een paar gestopt, al weet je van niemand hoe lang zij precies gaan en je kan het ze ook niet vragen aangezien je niet mag praten. Normaal denk ik altijd gewoon ff doorzetten en niet opgeven, maar dit is heel andere koek. Mediteren kan erg ontspannen zijn, maar in het begin is het wel echt zwaar, na een dag mediteren ben ik dan ook kapot. De intentie om 14 dagen te blijven is inmiddels al veranderd in; 10 dagen is ook al een hele prestatie, naar 7 dagen is ook prima.

Echter creëert deze hele setting ook veel bijzonder grappige momenten, aangezien er niet gepraat mag worden heb je toch een soort van connectie met elkaar op het gebied van lachen. Zo heb ik vreselijk gelachen met een jongen, ik zag hem namelijk al 3 dagen klungelen bij de warmwater-tab. Elke keer drukt hij erop maar komt er niets uit (omdat deze kapot is). Je moet het er dus zelf uitscheppen met een bekertje, dit zag ik toevallig op de eerste dag iemand doen. Maar hij zag mij het nu pas doen en lag toen helemaal in een scheur, omdat het nu eindelijk wist dat hij kapot was en het niet aan hem ligt. Ook had ik samen met een Nederlands meisje de slappe lach toen de lady-boy kok heel sexy langs kwam paraderen. Verder moet ik elke keer weer lachen om het feit dat veel Aziatische mensen de ‘R’ niet zo goed kunnen uitspreken, dus soms is dit nogal verwarrend als iemand iets probeert uit te leggen. Zo moest je je focussen op je buik bij het zittend mediteren en dan lising en falling in je hoofd zeggen, ik dacht echt waar heeft die man het toch over, maar toen begreep ik dat het rising and falling moest zijn. Maar zo heb je bijvoorbeeld ook ‘sjelling is kelling’, wat eigenlijk gewoon ‘sharing is caring’ moet zijn :p.

Om 6 uur in de avond is het tijd voor chanting (het zingen van boeddhistische liederen). Iedereen zit dan netjes op de knietjes te wachten tot de teacher eraan komt, maar elke keer duurt het nog weer een tijdje voordat hij werkelijk verschijnt. Ik heb zoveel pret in mezelf want ik bedenk me dan ineens hoe cool het zou zijn als hij dan ineens in een supermen pakje tevoorschijn zou komen en een dansje doet of dat hij niet uit de voordeur komt, maar ineens met een toeter in een soort van polonaise van achteren hahaha. Ja heel triest ik weet het, maar je moet wat als je niet mag praten, lezen, schrijven, muziek luisteren, met je telefoon of laptop bezig zijn etc.

Eén gast hier is echt net een zombie, hij is helemaal wild en leeft in zijn eigen wereld en er zijn nog wel meer hardcore mediteerders. Ik vind het super knap en heb er heel veel respect voor, maar op hetzelfde moment besef ik mij ook dat ik niet zo ‘extreem’ hoef te worden. Ik had wel gehoopt op iets meer relaxte momenten, al heb ik die tijdens de zitmeditatie soms wel gehad. Wel heb ik nog steeds een positief beeld van mediteren en ben ik er van overtuigd dat het heel veel goede dingen teweeg kan brengen, echter is deze setting voor mij toch echt te heftig. Ik heb de proemm op, de rapen bint gaar en ik heb er tabak van, kortom tijd om naar ‘huis’ te gaan. Ik weet nog niet waar ’huis’ is, maar een guesthousje gaat geregeld worden. Ik ben dan ook helemaal blij met mijn beslissing om de tempel te verlaten na 6 dagen mediteren. Alleen moet er nu een plan B komen, want ik heb nog 2,5 week in het vooruitzicht. Wellicht dat ik nog twee weken naar Myanmar ga, maar dat ga ik nu allemaal even uitzoeken, we will see!!

Om een lang verhaal kort te maken; het waren 6 zeer bijzondere en innoverende dagen die ik voor geen goud had willen missen. Ik heb veel geleerd over het boeddhisme en het was een zeer bijzondere ervaring om nooit te vergeten. Ik kan er wel weer zo´n dom lulverhaal van maken, maar laten we voorop stellen dat als iedereen in de wereld ook maar iets meer mee zou hebben van de mindset van o.a. onze teacher dan zou de wereld er een stuk vrediger uitzien. Ik heb dan ook enorm veel respect voor deze man (en velen met hem), die zo positief en peaceful in het leven staan, chapeau!!

Inmiddels ben ik dus gewoon weer te bereiken! :) ;)